Λογοτεχνικά

ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ Στίχοι 263 - 342

 

 

 

 

 

τσoi μαγαντζέδες ἔκαψαν, καίσι καί τά’ ἀργαστήρια,

 

πώπηαινασιν οἵ νεϊκοί κ’ ἐπαῖζα τά παιγνίδια.

 

Σ τόν Πόρον ἤτ’ ὁ Δάσκαλος, γράφει νά μαζωχτούσι,

 

κ’ ὅσο τό 'γληγορήτερο 'ς τά Κρούσια νά 'βρεθούσι,

 

καί νά μονομεριάσουσι δίχως κιανένα πράμμα,

 

οἱ Τοῦρκοι τσ' ἐσκορπίσασι, φύλλα φτερά τσ' ἐκάμα.

 

φύλλα φτερά τσ' ἐκάμασι, κ’ ἐχάσα τά νερά τῶν,

 

κ' εἰς τά βουνά 'χτυπήσασι νά κρύψου τά παιδιά τῶν.

 

Πέντε σαῆδες τρέχουσι, τά γράμματα βαστούσι,

 

οὖλοι ‘ς τά Κρούσια νά ‘βρεθού γιά νά συβουλευτούσι,

 

κ' ἐκ' ἐπρεμαζωχτήκασι, μά Σφακιαν’ ἤσα μόνο,

 

κ' ἐθάρρειες κ’ ἤσαν ἄγγελοι εἰς τοῦ Θεοῦ τό θρόνο,

 

'ς τή μέση στέκ' ὁ Δάσκαλος ζωσμένος τό σπαθί του,

 

κ’ ἐφόρειε τό μπουρνουζόν τοῦ κ' ἔλαμπε τό κορμί του.

 

Λέει «Μᾶς ἔγραψ’ ὁ πασάς νά ὑπᾶ νά τόν ἰδοῦμε,

 

τ' ἅρματα νά τοῦ δώσωμε, καί φίλοι νά γενοῦμε.

 

Κ’ ἐγώ θά ὑπάω μοναχός νά τόν προϋπαντήσω,

 

κ’ ἄν ‘αἵ μ’ ἀφήση ζωντανόν, ὀπίσω θά γυρίσω.

 

μ' ἅ δέν μ’ ἀφήση νάρθω μπλειό νά φέρω τά χαμπάρια

 

οὖλοι νά φουργιαρέψετε 'ς τά δάση, 'ς τά σπηλιάρια,

 

εἰς τσή μαδάρες τῷ Σφακιῶ νά κλαῖτε τό 'νομά μου,

 

κ’ ἀφίνω κ' εἰς τά χέρια σᾶς σήμερο τά παιδιά μου,

 

κ’ ἀφίνω σᾶς παραγγελιά πάλι γιά τ' ὄνομά μου,

 

νά τῆνε συλλογιάζεστε τή δόλια φαμελιά μου».

 

Καί τότες ἀποκρίθηκε καί ὁ Μπουνατογιάννης,

 


 

«Δάσκαλ' ἴντα 'ναι τά 'μιλείς κ’ αὐτά π’ ἀναθιβάννεις 288/1032

 

 

ἄv 'αἵ καταίης ‘ς τοῦ πασᾶ νά τόνε προσκυνήσης,

 

ἐγώ δέν τό πιστεύω πλειό, πῶς θά ξαναγυρίσης,

 

κ’ ἐμεῖς ἐσηκωθήκαμε Τούρκους νά πολεμοῦμε,

 

κ’ ὄϊ νά προσκυνήσωμε νά ὑπᾶ νά σκλαβωθοῦμε.

 

 

γιατί σάν προσκυνήσωμε καί πάρουν τ’ ἅρματά μας,

 

μουιδέ ζωή θά 'ρίζομαι, μουιδέ καί τά παιδιά μας.

 

 

ἀλλοίμονο 'ς τά χάλια μας καί τ’ ἀποδόματά μας,

 

χάνομε τήν ὑπολειψι κ’ οὔλη τήν ἀνθρωπιά μας.

 

Καί τό 'νομά 'ναι ξακουστό 'ς οὔλη τήν οἰκουμένη,

 

πῶς 'ς τά Σφακιά παντοτεινά βγαίνουν οἱ ἀντρειωμένοι

 

κ’ ἀκόμη κ' ὄντεν ἤσανε 'ς τή Κρήτ' οἱ Βενετζιάνοι,

 

κιανεῖς δέν εἶπε 'ς τά Σφακιά κατοικηριό νά κάνη. 300

 

 

μόνο 'ς τή χώρα τῷ Σφακιῶ ἀπῶναι τό καστέλι,

 

ἤρθ' ἕνας μ' ἄλλους δέκα τρεῖς, καί δίχως νά τό θέλη.

 

 

γιατί τήν Κρήτην εἴχασι πρῶτον οἱ Βενετζιάνοι,

 

καί τσ' ἐπεμπεν ὁπού ἤθελε κ’ ὅ,τι ἤθελε νά κάνη,

 

καί τσ' ἔπεψε γιά νά 'ρθουσι καστράκι γιά νά χτίσου,

 

δοσίματα νά παρουσι κ’ ἐπά νά κατοικήσου.

 


 

κ’ ὄντιμας δέν τσ’ ἀφήκασι πολύ καιρόν νά κάμου,

 

εἰς τά Σφακιά τσ’ ἀλλόφυλους κατοικηριό νά κάμου.

 

 

'ς τό Σκύδη, εἰς τόν Ἤλεγγα ἀπού 'ναι τό σκαλάκι,

 

ἐκ' ἴδια τσ' ἐσκοτώσασι τσοί Βενετούς οἱ Βλάχοι,

 

οἱ Βλάχοι κ' οἱ Σκορδύληδες, κ’ ἄλλ’ ἀπού τσοί Μωρηάνους,

 

αὐτοῖνοι τσ’ ἐσκοτώσασιν ἐκεῖ τσοί Βενετζάνους.

 

Καί τότε 'βλαστημήξασι κιανεῖς νά μή ξανάρθη,

 

νά κατοικήση ‘ς τά Σφακιά, τά ἴδια νά μή πάθη·                    314/1032

 

 

 

κ’ ἦτο μεγάλος βασιλειᾶς αὐτός ὁ Βενετζάνος,

 

μά δέν ἕξαναπατησαν εἰς τά Σφακιά Ἀντζιγγάνος.

 

 

καί γιά ἴντα ‘μεῖς οἵ σημερνοί ἔτσι νά φοβηθοῦμε,

 

 

τσοί Τούρκους νά τρομάξωμε νά ὑπᾶ νά σκλαβωθοῦμε;

 

Ἐγώ Πασά δέν προσκυνῶ, Σουλτάνο δέν γνωρίζω,

 

κ’ εἷς τσή μαδάρες τῷ Σφακιῶ θά ὑπάω νά γυρίζω,

 

κ' ἀκόμη κ’ ὅποιος μ' ἀκλουθά ἀδέρφια νά γενοῦμε,

 

νά πολεμοῦμε τήν Τουρκιά, ὅσο καιρό κ’ ἄν ζιοῦμε»

 

καί τότες ἀποκρίθηκε κ' ὁ Δασκαλομανοῦσος,

 

λέει κ' ὁ Βολουδόπολος καί ὁ Παπαμανοῦσος.

 

«Εἰς τήν κορφή τσή Σβουριχτῆς καλλιᾶ νά κατοικοῦ

 

παρά νά δώσωμ' ἅρματα, Τούρκους νά προσκυνοῦμε,

 

παρά νά δώσωμ' ἅρματα χαράτσι τοῦ Σουλτάνο,

 

καλλιά νά ξεκληρίσωμε 'ς τό κόσμο τόν ἀπάνω».

 

Καί λέει κ' ὁ Μανούσακας μέ τό Πατερογεώργη,

 

 

«ούλοι θά φουργιαρέψωμεν, εις τά βουνά ‘ς τά όρη.

 

 

 

είς τά φαράγγια, 'ς τά βουνά, κ’ οι νταύκοι κατοικιά μα

 

 

παρά νά τα σκλαβώσωμε σήμερον τά παιδιά μας.

 

 

 

μαζύ νά μας θερίσουνε κ’ ή πείνα και τό χιόνι,

 

 

 

γή τό μαχαίρι των Τουρκών ή μπάλλες, τό κανόνι».

 

 

 

Κ’ ούλοι μέ μιά φωνιάζουσι μαζύ θά πολεμούμε,

 

 

καλλιά μας ν' αποθάνωμε παρά νά σκλαβωθούμε.

 

 

 

γυρίζει κ’ ο Πρωτόπαπας έχετε την ευκή μου,

 

 

«Τούρκο νά μη γνωρίσωμε κ' εμένα ‘ν’ η βουλή μου».

 

 

Σ’ αυτή την ώρα βλέπουσι τόν Γεώργη τό Σκορδύλη,

 

 

κ’ εβάστα κ' εις τό χέρι του τό κόκκινο μαντύλι,

 

 

κ’ είχε και 'ς τό σακκούλι του γράμματα μέ μελάνη,

 

'πού του 'δωκεν ο πρίτζιπας άπ' ώριζε την Μάνη·              342/1032

 

 

 

 

Είσοδος Μελών

Ποιός είναι online?

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 15 επισκέπτες και κανένα μέλος

Αναζήτηση