Ποίημα της εποχής του 1821 που αφηγείται τις επιτυχίες των Ελλήνων

Ρέθυμνος, Κάστρο και Χανιά, ειν’ ανακατωμένα

να βγούν να κάψουν τα Σφακιά τα ‘παναστατημένα

μονημερίς επόρησαν κι’ από τα τρία κάστρα,

μ’ αφοραθήκα τσ’ οι ρωμηοί και φράξα τους τη στράτα,

και γιάϋραν ανάδαυλα, και ‘λέγαν εις το δρόμο,

πώς τέθοιο τράκο και κακό δεν έγινε ‘ς τον κόσμο.

Κ’ οι Ρεθυμνιώταις έκλαιγαν τον Κουντουροσμαήλη

για δε του κάμαν κόλυβα ‘ς το Δρύ τ’ Αϊβασίλη,

εκλαίγασι και τους λοιπούς μα πλειά που νικηθήκα,

κ’ εις την απόλοιπη Τουρκιά εξεφανερωθήκα.

Κλαίν κι’ απ’ αλλού οι Καστρινοί για τούτο το σεφέρι

μα πλειά ‘που χάσα τον Ντελή, οπού δεν είχε ταίρι,

και τόσους πού το Καψαλαί έχουσι σκεπασμένο

τα κόκκαλά τως, κ’ έμεινε το Κάστρ’ αραχνιασμένο.

Μα βλαστημού και τα Χανιά για τ’ Αρμυρού το Κάστρο

‘κείνους οπού  το ‘βγάλανε από τσή γής τον πάτο,

και κλαίν και τούτοι τσ’ ΄άντρες των και κάνουν των κι’ αλάϊ

κι’ όλοι αναθεματίζουσι την δεκαφτά του Μάϊ.

Δημοσιευμένο στην Ιστορία της Κρήτης του Κριάρη σελ. 51.